W poszukiwaniu źródeł motywacji wewnętrznej — JEDZENIE

Jeść każdy musi by, żyć wiem banał. Jednak dla jednych jedzenie jest prawie sensem życia, a dla innych przykrą koniecznością. Nie pisze tu wyłącznie o zaburzeniach odżywiania i nie o tym dziś będzie. Dziś poczytacie o tym, jak jedzenie może być wartością i motywatorem w naszym życiu. Nie zawsze zwracamy na to uwagę, ale jedzenie potrafi być motywatorem doskonale organizującym nasz czas prywatny, zawodowy, a także wakacje.

Są ludzie, którzy idąc do toalety, zamiast komiksu do czytania biorą egzotyczną książkę kucharską, którzy planując wakacje, w pierwszej kolejności sprawdzają w aplikacjach, które restauracje są po drodze i jak są oceniane, co podają. Ci ludzie potrafią stać cały weekend przed gankami, próbując ugotować coś pysznego lub spędzają dwie godziny jazdy w jedną stronę, by skosztować czegoś dobrego w słynnej restauracji. Jeśli to, co powyżej jest dla was przesadą i abstrakcją, to pewnie zaliczacie się do drugiej grupy osób, która prędzej zje zupkę chińską z kubka, niż będzie czekać godzinę na wystawny obiad w restauracji. 

Jedzenie na kole wartości Saloma Schwartza jest blisko hedonizmu, dążenia do przyjemności, co jest wartością typowo skoncentrowana na sobie i dotyczącą wzrostu. Hedonizm może mieć dwa wymiary: otwartości na zmiany i ciekawości w poszukiwaniu doznań, a także umacnianiu siebie i spełnianiu własnych potrzeb. Hedonizm sąsiaduje bezpośrednio ze stymulacją i osiągnięciami. Wartością przeciwstawną jest pokora, równoznaczna z umiarem i skromnością. 

Jedzenie u Józefa Kozieleckiego można znaleźć w koncepcji wartości dionizyjskich. Dionizos znany był z przyjemności, ucztowania, skłonności hedonistycznych. W wartościach dionizyjskich znajdziemy instynkty, emocje, irracjonalności i nieograniczoną ekspresję życia. Nazwę ta grupa wartości bierze od Dionizosa lub Bachusa (nazwa rzymska), boga wina i pijaństwa. 

W kotwicach kariery jedzenia można się doszukiwać wyłącznie w obszarze kotwicy — styl życia. Jednak Edgar Schein nie poruszał konkretnie tego zagadnienia. 

Dla Stevena Reissa jedzenie znalazło się wśród jednej z 16 wartości Indywidualnego Profilu Motywacyjnego. Źródłem biologicznym tej wartości jest chęć przetrwania, choć obecnie występuje bardziej w rozumieniu kulturowym. Reiss opisuje jedzenie jako potrzebę delektowania się posiłkami. Z jednej strony są ludzie z wysoką potrzebą jedzenia, co oznacza, że jedzenie jest dla nich ważne. Cenią sobie dobrej jakości posiłki, a także celebrowanie ich. Z drugiej strony kontinuum są osoby, dla których jedzenie to konieczność by nie czuć głodu. Jedzenie u nich nie odgrywa większej roli i traktują je trochę po macoszemu. 

Po czym poznać ludzi z wysoką potrzebą jedzenia jako motywatorem?

• Lubią planować, co będą spożywać, kiedy i gdzie, albo co sami przygotują; planują szczegółowo listy zakupów i czas przeznaczony na gotowanie.

• Wyjście do restauracji jest dla nich nagrodą.

• Czasem ciężko im się powstrzymać przed kolejną porcją lub przed spróbowaniem czegoś, czego jeszcze nie próbowali. 

• Często myślą co zjedzą na kolejny posiłek, planują. 

• Swoje wyprawy wakacyjne uzależniają od kuchni, zdarza się im być kulinarnymi turystami. 

Po czym poznać ludzi z niską potrzebą jedzenia jako motywatorem?

• Jedzą mniej niż przeciętny człowiek, nie delektują się jedzeniem, potrafią jeść przy okazji. 

• Zdarza się im zapomnieć o głodzie i potrzebę jedzenia. 

• Jedzą w biegu i często byle co. 

• Jak już zasiadają do stołu, to jedzą pierwsze lepsze danie, nie interesuje ich, co jest na talerzu, byle było szybko i zaspokoiło głód. 

Co zrobić, by zaspokoić ich potrzebę silnego jedzenia?

Cenny jest dla nich wyznaczony odpowiedni czas na spożywanie posiłków i ważne są stałe godziny. Zwracają uwagę na jakość jedzenia, nie zjedzą byle czego, co będzie dodatkowo źle wyglądało. Nie zaakceptują jedzenia w locie, w samochodzie lub przydrożnym barze. Jeśli są zapraszane na długie spotkania, to ważne jest, by były zaplanowane przerwy na jedzenie. Będą się cieszyć z wyjścia do dobrej restauracji. Jeśli będą mieli okazję pracować w branży HoReCa lub w czymś związanym z jedzeniem, to będzie ich to cieszyć. Zbuduj dobrze wyposażoną kuchnię w miejscu pracy, gdzie miłośnicy jedzenia będą mieli okazję nie tylko częściowo przygotować sobie posiłki, ale także je spożyć w miłym otoczeniu. Docenią też owoce i napoje w pracy. 

Co zrobić, by zaspokoić ich potrzebę niskiego jedzenia?

Nie zmuszaj ich do zachwycania się jedzeniem, nie wywołuj dyskusji na temat wyższości sera owczego na kozim — dla nich to wszystko jedno, szybko się znudzą. Prawdopodobnie  nie będą pracować w branży związanej z jedzeniem. Będą zainteresowani szybkimi posiłkami, instant, pudełkami, które można odgrzać i szybko zjeść przy biurku. Będzie ich denerwowało stadne wybieranie menu, a długie przerwy na jedzenie będą marnotrawstwem czasu. 

Jak osoby potrzebujące piękna postrzegają tych, którzy tego nie pragną?

Osoby z silną potrzebą jedzenia uważają się za smakoszy i uważają, że znają się na jedzeniu i potrafią gotować. Na innych patrzą jak na ludzi prowadzących niezdrowy tryb życia, w pośpiechu, którzy nie szanują swojego organizmu. 

Osoby z niską potrzebą jedzenia myślą o sobie jako o osobach zdrowych, szczupłych i z silną wolą, które efektywnie wykorzystują czas i wolne są od przyziemnych trosk. Na zwolenników jedzenia patrzą jak na obżartuchów bez silnej woli, a czasem nawet na snobów kulinarnych. 

Potrzeba, wartość to nie kompetencja.  

Zamiłowanie do jedzenia a wiedza o żywieniu to dwie różne rzeczy. Miłośnik jedzenia wcale nie musi jeść zdrowo, choć może mu się tak wydawać. A osoby nieceniące jedzenia mogą wybierać rozsądnie zdrowe produkty, mając świadomość makroskładników w diecie i ich wpływu na zdrowie. Na diecie jeden będzie marzył o pizzy, a drugi znajdzie sobie inny element zachęty, by wytrwać przy diecie. Potrzeba ta jest ważna w środowisku pracy, pod kątem organizacji miejsca pracy i warunków. Warto ją mieć na uwadze. 

Za tydzień kolejna wartość i motywator — aktywność fizyczna.